بلاگ

اولین باری بود که سوریه از مسئولین نظامی ایران برای گفتگو دعوت می‌کرد. این بهترین زمان برای مطرح کردن اصلی‌ترین خواسته‌شان از حافظ اسد [1] بود. رفیق‌دوست [2] قبلاً هم برای خرید اسلحه و مهمات پیش اسد رفته و با هم خوش و بش زیادی داشتند. می‌دانست این بار هم اسد، دستِ رد به سینه‌شان نمی‌زند. هرچند این بار جلسات رسمی‌تر از گذشته بود.

– جناب اسد، خودتون در جریان بساطی که صدام چند سالیه بر سر مردم ما راه انداخته، هستید. حملاتش به مرزها یه طرف، بمباران شهرهای مسکونی و انداختن بمب و موشک به سر مردم بی‎گناه هم یه طرف، همه رو درمونده کرده. خصوصاً اینکه به خاطر ارتفاع بالای جنگنده‌های عراقی و بُرد کوتاه پدافندهای ما، همیشه نمی‌تونیم از مردم‌مون دفاع کنیم. موشک‌ها که دیگه بدتر. هیچ‌کاری باهاشون نمیشه کرد.

جناب اسد، شما می‌تونین چند تا موشک در اختیار ما بگذارین تا حداقل از فشار حملات صدام جلوگیری کنیم و کمی از خجالتش در بیایم؟

حافظ اسد که تا آن لحظه با دقت به حرف‌های رفیقدوست گوش می‌کرد، مقداری خودش را روی صندلی جابه‌جا کرد و جواب داد:

– من خیلی دوست دارم بهتون کمک کنم و موشک در اختیارتون بذارم اما حقیقت اینه که ما در حال آتش‌بس با رژیم اسرائیل هستیم. موشک‌هامون زیر نظر مستشاران شوروی هست که توی سوریه‌اند. ما نمی‌تونیم این سلاح استراتژیک رو در اختیار کشور دیگه قرار بدیم. عوضش می‌تونم براتون دوره آموزش اپراتوری [3] موشک بذارم. آموزش با ما، موشک رو هم برید از قذافی [4] بگیرید. من هم سفارش‌تون رو بهش می‌کنم.

این کمک‌های سوریه کلیدش از زمان شروع نهضت امام خمینی در ایران زده شد. شاه تنها حامی اسرائیل در منطقه بود و به خاطر ژاندارم بودنش از طرف آمریکا در منطقه‌ی خاورمیانه، هیچ کشوری حق اعتراض به کارهایش را نداشت. اما وقتی امام ندای آزادی و حمایت از مردم فلسطین سر داد، حافظ اسد هم شروع کرد به ارتباط‌گیری با مبارزین انقلابی و حمایت و آموزش آنها. رفیق‌دوست هر زمان به سوریه می‌رفت، دست خالی برنمی‌گشت. حافظ اسد از هیچ کمکی به ایران دریغ نمی‌کرد و هر طور میت‌وانست درخواست‌های نماینده‌ی ایران را اجابت می‌کرد.

هرچند معلوم نبود قذافی موشکی در اختیار ایران بگذارد و آموزش بدون موشک هم به کار رفیق‌دوست و فرماندهان نمی‌آمد، اما همین هم غنیمتی بود که باید دو دستی به آن می‌چسبیدند.